Шилки

Шилкка — Атăлçи Пăлхар патши. Алмушăн ашшĕ. Хайхи Алмуш, ислама кyçнă майăн, хайне Джагфар ибн Абдаллах тенĕ те, вара, çaпла майпа, Шилккан тепĕр ят та пулса тăнă — Абдаллах.

Пурнăçĕ, ĕçĕсем

Ун пирки Фаргат Нурутдинов^{[сумлă мар автор]} 1990 çyлхи чӳк уйăхĕнче "Болгар иле" (Пăлхар çĕршывĕ) хaçaтра (иккĕмĕш кăларăм) "Пусть поверят все народы…" статья пичетленĕ.

В 865 г. один из вождей — потомок знаменитых гунно-болгарских царей Аттилы, Кубрата и Бат-Буяна — Джилки подчиняет своей власти все Волго-Камье и объявляет его болгарским государством —"Болгар йорты" (юрт, царство)

" — тесе çырать.

Вăл хасарсемпе те, вырăссемпе те ăнăçлă вăpçнă, хăйĕн патшалахĕн чиккиссене аслăлатнăçeм аслăлатса пынă. Шилкка тăрăшнипе пăлхар-чăвашсем сутă-илӳ ĕçĕпе аякри çĕршывсене çитме тытăннă.

Шилккăн икĕ ывăл пулнă. Аслă ывăлне — Паттăр-Мумин (Бат-Угор-Мамин), кĕçĕннине — Алмуш тесе чĕннĕ. 17 çyл патшара ларнă хыççăн 882-мĕш çyлта çĕре кĕнĕ.

Çăлкyçcем

• Волжская Булгария и Русь. Казань, 1986.
• Tatar Encyclopaedia. Kazan: The Republic of Tatarstan Academy of Sciences. Institution of the Tatar Encyclopaedia. 2002.
• Golden, P. B., An Introduction to the History of the Turkic Peoples, Wiesbaden, 1992.
• Golden, P. B., "Nomads of the western Eurasian steppes: Ogurs, Onogurs and Khazars, in: H. Roemer et al. (eds.), Philologiae Turcicae Fundamenta, III, Berlin, 2001: 282–302.
• Nurutdinov, F., et al. (eds.), Bahši Iman, Džagfar tarihy, vol. 1, Orenburg, 1993.