Килти лаша — Википеди

Лаша. Отто Ирелман ĕçĕ. 1898.

Лаша (Ут) (лат. Equus ferus caballus), ирĕкре çÿренĕ лашана (лат. Equus ferus) — курăк çиекен алла вĕрентнĕ аш, тир паракан килти выльăх. Мăшăрсăр чĕрнеллисен сĕтпе ӳсекенсен ушкăнĕ, пĕр чĕрнеллĕ, икĕ чĕчĕллĕ, çӳлти шăлĕсем те пур, çын алла вĕрентнĕ те халĕ те усă курать. Ĕлĕк ăна кӳлсе урапапа, çунапа çӳреме, пахча сухалама, утланса ĕне кĕтӳне кĕтме тытса усранă. Лашана çулла çерем çине кăкарса хураççĕ, хĕлле утă, сĕлĕ çитереççĕ.

Çурине тиха, амине кĕсре, аçине ăйăр теççĕ.

Моторсен вăйне лашан вăйĕпе виçеççĕ.

Пулса кайни[тӳрлет | кодне тӳрлет]

Лаша кĕлетки.

Хальхи лаша Пржевальский лашинчен мар, ĕлĕххи тискер лашаран — тарпанран пулса кайнă.

Çӳллĕшпе йывăрăш[тӳрлет | кодне тӳрлет]

Усă курни[тӳрлет | кодне тӳрлет]

Лашапа пони

Лаша

Авалхи Икĕпатри лаш анатоми атласĕ

Лашасем вăрçăра[тӳрлет | кодне тӳрлет]

Туçи полици офицерĕ. Польша.

Эволюци[тӳрлет | кодне тӳрлет]

Лаша казахстан çеçенхирĕнче.

Вуламалли[тӳрлет | кодне тӳрлет]

1. Ливанова Т., Лошади. — М.: ООО «Издательство АСТ», 2001. — 256 с.

2. Энтони Д., Телегин Д. Я., Браун Д., Зарождение верховой езды // В мире науки, 1992. № 2.

3. Гамкрелидзе Т. В., Иванов В. В., Миграции племён — носителей индоевропейских диалектов — с первоначальной территории расселения на Ближнем Востоке в исторические места их обитания в Евразии // Вестник древней истории, 1981. № 2.

4. Клягин Н. В., Происхождение цивилизации (социально-философский аспект), ЦОП Института философии РАН. — М., 1996.

5. Mircea Eliade, Histoire des croyances et des idees religieuses. Tome I. De l’age de la pierre aux mystere d’Eleusis. P.: Payot, 1976. — М.: Критерион, 2002.